KOĞUŞ 23-A (Münteha Fanzin 2016)

                                         

     Yan odamda geldiği günden beri kendini derin dondurucu sanan  bir kadın var. Saçları ak, gözleri donuk, dişleri şeffaf. Bu kadının adını burada kimse bilmiyor, belki de kendisi bile bilmiyordur. Hastanenin emektarlarından duyduğuma göre normal bir evliliği ve hatta çocuğu varmış. Kendini yazmaya adamış bir kadınmış ama kocası ne kadar diretse de bir kez olsun yazdıklarını göstermemiş. Yıllar geçtikçe meraklı koca bir gün yazdığı defterlerden birini karıştırmış. Okuduğu şey sayfalarca  “Ruhum bir insan bedenine ait olmamalı.” cümlesiymiş. Bu kadın burada  günün 15 saati üzerine üç beden büyük kıyafetlerinin ceplerinde dondurulmuş yiyecek taşıyor. Bir de ceplerinde taşıdıklarını diğerlerine gösterip; bakın derin dondurucuyum işte, çeşit çeşit bakliyat, kurutulup şoklanmış sebze barındırıyorum içimde, diyor. Oradakiler de akşam üzerine kadar inanıyor. Neden sorusunun cevabını o kadar çok düşündüm ki ve şöyle bir kanıya vardım; çünkü yiyecekler çözünüp kıyafetlerini ıslatmaya başlıyor. Bu kadın her gece neden, hani derin dondurucuydun bak yiyeceklerin eriyor sorularına maruz kalıyor. Ama işin tuhaf yanı herkes aynı sahnelere ve aynı sorulara aynı cevapları almaktan bıkmıyor, geldikleri günden beri bu deli saçması oyunu oynuyor. Hepsi saat tam 12'de resetlenip, gün içerisinde yaptığı konuşmaları unutup ertesi güne ağız dolusu heyecanla tekrardan başlıyor. Ben kim miyim? Diğerleri gibi kendi kendine konuşan bir dilim yok. Ben suskunum ve fazla soğukkanlı olduğum için buradayım. Çevremdeki insanların “duygularını aldırmışsın sen” diye beni gereken yerlere şikayet edilmesi üzerine hal ve hareketlerim izlenmiş, belli kişiler tarafından onaylanmış ve bu yere yerleştirilmiştim. Dışarıdakileri bizden korudukları için bu akıl hastanesindeydik. Ki buraya akıl hastanesi denilmesi burada yaşamayan insanların daha deli olduğunu kanıtlamaz mı?

     Bir gün odamı şaşırıp Derin Dondurucu'nun  odasına girdim ve yatakta değil de yerde yiyecekleri etrafına sarmış -bazısını da sarmalamış- bir vaziyette gördüğümde neden binanın üç kat altındaki odada bulunduğunu anladım. Ben soğukkanlıyım, üşümez bahanesi ile zoraki yerleştirilmiştim. Ama o özel istek üzerine, onca oda varken bitişiğime yerleşmişti. Yerde yatıyor olduğunu gördükten sonra kafamdaki birçok soru işareti yok oldu; yerde yattığı için sürekli hastaydı ve bu yüzden motorum bozuk diyordu. Yukarı katlar sıcak olduğundan ve yiyecekler eridiğinden su sızdırıyorum diyor. Tanrım! Böylesine her şeyi detaylı düşünen bir varlığa nasıl olur da "deli" tanısı konur? Bu insanın yaşamı mı yoksa ölümü mü onun için bir ödül olur?

27.04.2016

23-A servisinden Derin Dondurucu, soğukkanlı tanısı koyduğumuz T.A tarafından 26 Nisan gecesi mutfakta bulunan derin dondurucunun kabloları sökülüp, vücuduna verilen aşırı elektrik sebebi ile hayatına son verildi.

Otopsi incelemesinde sırtına Soğukkanlı'nın el yazısı ile "artık fişini çekme zamanı" notu bulundu.

DEPRESİF EPİZOT

bileniyorum bir sanrıyla,

dizlerine doğru uzanan ve eteğinden süzülen ırmağın

kirletilmiş sularında arınmak için

çırpınıyorum, yüzme nedir bilmeden.

içimin kuytusunda sönmeyen bir alaz durmadan körükleniyor

doğamıyorum yeniden,

ve tüketiliyorum, tüm haklarım sende saklıyken bile

yitiyorum.

son kullanım tarihimi geçiriyorlar, kasıtlı,

uyluklarımdan sarkıyorum yeryüzüne.

sana sunulan vaatlerden ve düşük bütçeli işlerden

kopar beni, hırpala

ben hor görülmeyi seviyorum artık.

sakın seveme beni, sorgula

ancak boynundan çenene uzanan sıcaklıkta tedavi et bu ruhumu

beni kutsa,

Meryem’in şalından devşirme bir şeyler fısılda kulağıma

ama duyama, sen et beni

ama eyleme.

ellerimi yarat bastığın topraktan

tutmayı düşünme lakin.

şu yaşımda olayım, kocamış olayım ama

emeklemeyi bilmeyeyim

açlığımda tek bir

meme kelimesi çıkamasın ağzımdan ki

doyumsuz bir çocuk olmuş olayım kucağında

ve mırıldandığın ninnilerle beraber

aforoz et beni taşıdığın bu kucaktan.

seni tanrı ile eş görmem dışlasın tüm toplumdan beni

soyutlanayım kendimden bile, tek bir kelime etme hakkı verilmesin ki

boğulayım canlı canlı, ellerin tarafından

günahlarımdan arındırmaya çalış beni

ihtiyacım olan bu.

Beni kurtar kasvetli hallerimden;

Depresyon:

ağır bir depresyonun intihar süsü verilmeye çalışılmış

olur olmadık yerlerinden kanıyorum

kelimeleri kazıdığım bedenime bakıyorum,

sen ise delirdiğimi düşünüyorsun

yalanlar uydurduğumu

yeni hastalık isimleri bulup bunu kendime yedirdiğimi,

inkar etsem de bunu sen diyorsun diye kabulleniyorum

ve bedenime kazıdığım kelimeler yok oluyor sözgelimi.

benliğimi kaybediyorum,

kim olduğumu hatırlayamıyorum çoğu kez

ruhum dirense bile

bol unutmalı senaryolar yaşıyorum.

vurgulu kelimelerin tınısını ezberleyebiliyorum sadece

dudakların birleştiği ya da

dilde titreyen harfleri barındırıyor

depresyon gibi.

Yitiklik:

güçlü olduğuma dair birçok kelime kuruyorum gün aşırı

işe yaramadığını bildiğim halde, doğumdan olgunluk evresine kadar

içime bu gücü yerleştirmeyi kabul etmeye çalışıyorum,

kuşkusuz.

varlığımı belirleyen kelimeleri peşi sıra söylüyorum

bedenimde yitmemek adına ama

yitiyorum

                  kurtar.

Kimlik Bunalımı:

  neyim ben

  kimim

 neciyim

  kimlerdenim

Varoluş:

bu dünyada sen var et beni

                     hiçbir ana doğurmaz çünkü böyle bir hatayı.