Hayatımızı sürdürmek uğruna bu kadar sıradan olmasaydık ve bir an için hiçbir şey yapmasaydık belki derin sessizlik yarıda kesebilirdi kederini. Zaman lekeli sokaklardan geçmezdik ömür boyu. Gecenin 12'si geldiğinde acaba bu şehir ölü mü diye düşünmezdik. Koyu lacivert gökyüzüne bakmazdık uzun uzun, böyle sıradan olmasaydık. Düş kırıkları en derinlere batıp da acıtmazdı canımızı. Şimdi on ikiye kadar sayacağım, önce sis çökecek yeryüzüne, gökyüzü lacivertlikten sıyrılıp zifiri siyaha boyanacak. Kütlesinden daha ağır bulutlar saracak etrafı, o karanlık buhranlı bulutların arasından bir kar beyazlığında çıkacak dolunay, ve hep beraber susacağız..